Gdy Bolesław Chrobry zajął Pragę i przejął władzę w Czechach w 1003 r., Henryk II zażądał od niego uznania zwierzchności nad Czechami, lecz Chrobry odmówił złożenia hołdu, co doprowadziło do wybuchu wojny. W działaniach zbrojnych sukcesy odnosiły państwa naprzemiennie (armianiemiecka dotarła aż do Poznania, a polska do Łaby), jednak ostatecznie Polsce udało się odeprzeć ataki i zachować niezależność. Walki zakończyły się korzystnie zawartym dla Polski pokojem w Budziszynie w 1018 r., który zachował władzę Bolesława nad Łużycami i Milskiem, zaś cesarz zobowiązał się wesprzeć jego w wyprawie na Kijów. Przyniosła ona zwycięstwa i ogromne łupy oraz nowe ziemie – pograniczne Grody Czerwieńskie. Dzięki odnowieniu zgody papieża na koronację z roku 1000, Bolesław został koronowany w 1025 r. (krótko przed swoją śmiercią), stając się tym samym pierwszym królem Polski. Wydarzenie to stało się symbolem jedności i niezależności państwa rządzonego przez króla, czyli boskiego pomazańca.